RYTSERZE

Trójka rycerzy: Dobrowoj z Pyzdr, Krzesimir z Kalisza i Bzdzisław z 
Pierdogrzmotów owiewani lekką bryzą, leżeli sobie na plaży, opalając swoje zbroje i hełmy.

- Pięknie jest – rzekł Dobrowoj, przysłaniając lekko oczy, aby krajobrazum się przyjrzeć.

- Prawdę rzeczecie kompanie miły – znudzonym głosem wymruczał Krzesimir.

- A propos kąpania – odezwał się Bzdzisław – to jak wlezę w zbroi do wody, to utonę czy tylko mi blacha pordzewieje?

Obaj rycerze rzucili okiem w kierunku ich Bzdzisława.

- I to, i to – odparł Dobrowoj przestając rzucać okiem i skupiając się na kontemplacji przepływających po niebie chmurek.

- Mówicie zupełnie jak ten skośnooki, cośmy go z kuglarzami wędrownymi widzieli – powiedział Bzdzisław, wtykając patyk pod zbroję i drapiąc się namiętnie.

- No i z durnym gadać – powiedział Dobrowoj, nie przerywając kontemplacji.

- No... – odparł znudzonym głosem Krzesimir.

- Ale tamten się Itoito nie nazywał – kontynuował Bzdzisław – Jakoś Suzuki, czy Kawasaki?

- Ci tłuczku jeden, Dobrowoj gada, że jak w wodę wleziecie w zbroi – zaczął Krzesimir – to najpierw utoniecie, a potem wam blachy pordzewieją.

- Aaa... – ze zrozumieniem rozpoczął Bzdzisław – A jak zbroję zdejmę?

- To tylko utoniecie, bo pływacie jak skała po oceanie – odparł Dobrowoj.

- Znaczy, że tak dobrze? – zamyślił się Bzdzisław.

- Taa... dobrze i krótko – powiedział Krzesimir zerkając w stronę morza – a jak dobrze pójdzie, to zobaczycie jak inni rycerze w zbrojach, radzą sobie w morzu.

- Faktycznie, zupełnie bym zapomniał – rzekł Dobrowoj siadając i wpatrując się w Bałtyk.

- O czym? – zapytał zdezorientowany Bzdzisław.

- A który to rok mamy? – zapytał Dobrowoj.

- Sprawdzę w kalendarium – zaoferował się Bzdzisław i począł grzebać w swojej sakwie podróżnej.

- No to przechlapane – powiedział Krzesimir – Jego sakwa jest jak torba białogłowy. Ma tam wszystko i nic. A do tego to wszystko i nic, pewnie jeszcze zapasową kolczugą przygniecione.

- No, żeby to jasny piorun... mi się ta zapasowa kolczuga pałęta – zamruczał pod nosem Bzdzisław.

- A nie mówiłem – sapnął Krzesimir opadając na piasek.

- Jest! – zakrzyknął Bzdzisław, wyciągając jakieś pogniecione papierzyska.

- A nie... to Plejbojum ostatnio miesięczne – Bzdzisław z lekkim zażenowaniem zaczął upychać papierzyska z powrotem w sakwie.

- Na rozkładówce Dama z Łasiczką? – zapytał Dobrowoj nie unosząc się nawet z piasku.

- Nie... z Bobrem – odparł zaskoczony Bzdzisław – To wy Panowie też czytacie Plejbojum?

- Czytamy? – zdziwił się Krzesimir – Średniowiecze jest, ciołku... kto tu umie czytać...

- Ano tak... ja też nie czytam – zastanowił się Bzdzisław.

- Znaleźliście to kalendarium? – zapytał Dobrowoj.

- No nijak nie mogę w sakwie najść tego – odparł walczący nadal z bagażem podróżnym, Bzdzisław.

- Czekaj, zapytamy tego co w tej białej szmacie brodzi w wodzie – powiedział Krzesimir przykładając dłoń do czoła, aby osłonic oczy przed słońcem.

- E ty! – krzyknął – Który rok mamy dzisiaj?

- Hilfeeeee ! – dało się słyszeć od strony osobnika brodzącego.

- Faszysta!!! – krzyknął Bzdzisław i jął przerzucać zawartość sakwy w tempie ekspresowym.

- Czego on chce? – zapytał Dobrowoj.

- Nie wiem... jakąś Hildę woła... – odparł Krzesimir – E ty!... Tu nie ma żadnej Hildy... który roooook mamy?

- Cholerny faszysta... ja go... niech tylko buzdyganek mój znajdę! – syczał Bzdzisław, przekopując sakwę.

- Phiii... buzdyganek... szanowny kolega to i krowy by w tym bałaganie nie znalazł – powiedział Dobrowoj przyglądając się szamoczącemu się w wodzie gościowi. – A ten co się tak miota?

- Pewnie muł go zasysa – odparł Krzesimir – Trza się spieszyć bo nam tej daty nie poda...

- Racja... Ej ty!!! – krzyknął Dobrowoj, siadając na piasku – Który rok mamy?

- Ein tausend vier hundert dreiundsechzig... mein Gott... bul... bul... bul... – to ostatnie słowa jakie dotarły do odpoczywających na piasku rycerzy.

- Jest! Buzdyganek mój kochaniutki – zaryczał Bzdzisław – Gdzie ten faszysta?

- Zassany – odparł Dobrowoj – Jeszcze bąble na wodzie widać.

- A skąd on się w ogóle wziął? – zapytał Krzesimir.

- Jeśli dobrze przetłumaczyłem z faszystowskiego – powiedział Dobrowoj – To mamy 1463 rok. A ten zassany to z tamtych okręcików... o tam

Rycerze zerknęli w stronę morza bardziej uważnie niż dotychczas. A na wodzie roiło się od okrętów, okręcików i kryp wszelakich. W sumie było ich siedemdziesiąt cztery, ale kto by tam je akurat teraz liczył.

- Regaty jakoweś? – spytał Bzdzisław, przyglądając się morzu.

- Taa... o puchar Wielkiego Mistrza – zaśmiał się Dobrowoj.

- A ten puchar to... jakiś taki z droższych? – dopytywał się Bzdzisław.

- Jesoo... ja tego matoła kiedyś zdzielę mieczem po łbie – zdenerwował się Krzesimir.

- Którego? – spytał Bzdzisław.

- Uspokójcie się Krzesimirze – powiedział Dobrowoj, klepiąc towarzysza po blaszanych plecach – dajcie mu chechłacz to się uspokoi, z nim przecież jak z dzieckiem

- Z kim? – zapytał Bzdzisław.

- Lepiej popatrzcie się jak pięknie nasi wojowie abordaż na krzyżackich okrętach czynią – powiedział Dobrowoj, przytrzymując Krzesimira aby ten nie uskutecznił swego planu odnośnie swego miecza i Bzdzisława.

- Abażur? – zapytał przyglądając się Bzdzisław – Jaki abażur? To oni się tam lampami okładają?

- Oni nie, ale kolega to w końcu w „lampę” zarobi – powiedział Dobrowoj.

- Ja nie wiem, czemu się z nim ciągamy po świecie – zdenerwowanym głosem rzekł Krzesimir – Przecież on ma IQ zdechłego jeża

- Niech kolega nie obraża zdechłego zwierzątka i nie mówi tego o jeżu – sapnął Dobrowoj.

- O Jeżu! – zakrzyknął Bzdzisław – Ale tych w płaszczach ci bez płaszczów tłuką tymi lampami.

Rycerze odwrócili wzrok ku morzu. Faktycznie, prali się aż pawie pióra latały w powietrzu jak puch z rozprutej poduchy. A krzyków i wycia było co niemiara.

- Ci bez płaszczów to nasi, barani cycu – rzekł Dobrowoj – A na ich czele zacni mężowie: Wincenty Stolle i Maciej Kolmener...

- Mężowie... a co z żonami? – zapytał Bzdzisław – W domu zostawili, czy jak...

Pozostała dwójka ponownie rzuciła okiem w kierunku Bzdzisława.

- Nie zawracajmy uwagi na młotka – powiedział spokojnie Dobrowoj.

- Ja nie wiem, czy dam radę – odparł Krzesimir.

- Oj dacie, dacie – odrzekł Dobrowoj – tu się ważne, historyczne rzeczy dzieją i nie ma co sobie nim głowy zaprzątać...

- Ale on się jakoś tak potrafi wkręcić w każdą myśl pozytywną – odparł Krzesimir – jak robak w jabłko czy inszy owoc cytruśny...

- Owocka to bym zjadł – powiedział Bzdzisław, przełykając głośno ślinę.

- I przegiął – spokojnie powiedział Krzesimir. Po chwili Bzdzisław z miną zdziwioną ździebko, leżał na piasku po ciosie Krzesimira, i raczej znajdował się w innej rzeczywistości, bo bełkotał tylko z lekka.

- Trudno – powiedział Dobrowoj, zerkając na leżącego towarzysza – No to się Bździchu nie dowie, że ten co teraz łoi krzyżaka aż miło, to Jakub Vochs...

- Z Garmisch-Partenkirchen? – zapytał Krzesimir.

- Nie... z Elbląga – odparł Dobrowoj z niepokojem zerkając na Krzesimira – Ja widzę, że i koledze się udzieliło...

- Jak to mówił mój znajomy kowal „Od młota człowiek młocieje” – rzekł Krzesimir.

- I tak było? – zapytał Dobrowoj.

- No – inteligentnie zripostował Krzesimir – Nawet Bździch się z nim dogadać nie mógł.

- A może kowal głuchym był? – zaczął się zastanawiać Dobrowoj – I dlatego Bzdzisław się z nim dogadać nie mógł... zresztą pamięta kolega, jak kiedyś nasz zemdlony towarzysz, próbował rozmawiać z pniem dębu...

- Pamiętam – z nostalgią w głosie odparł Krzesimir – To były czasy... stawiało się go przy pieńku i miało się go z głowy na kilka bezcennych godzin odpoczynku

- Najciekawsze w tym było jednak to – powiedział Dobrowoj – Że on się z tym pieńkiem dogadywał.

- Fakt – odrzekł Krzesimir – A raz nawet umówił się z nim w gospodzie na grzańca.

- A tego nie pamiętam... – zadumał się Dobrowoj – I co było dalej?

- Ano nic – odparł Krzesimir – Pieniek nie przyszedł... podobno miał jakieś sprawy w zamku kasztelana...

- Aaa... to pamiętam – powiedział Dobrowoj – Bzdzisław mówił potem, ze już się z nim nie koleguje, bo ten pieniek to... porąbany jakiś

- My tu gadu, gadu... a tam się jeden krzyżak z piórami oderwał od grupy – powiedział Dobrowoj, wskazując palcem na brnącego przez wodę osobnika – I spiernicza aż miło.

 - Kszyszak??? – wyseplenił ocknąwszy się nagle, Bzdzisław.

- Taa... krzyżak – odparł Krzesimir.

- To Heinrich Reuss von Plauen – powiedział Dobrowoj – Komtur Elbląski, a już nie za długo, bo za lat sześć, Wielki Mistrz Zakonu Krzyżackiego.

- Wielki Miszczuuuu ? – zaseplenił pytająco Bzdzisław.

- No, dokładnie – odparł Dobrowoj.

- Miszczuuuuuu!!! – zaryczał Bzdzisław w kierunku uciekającego von Plauena, który to właśnie opijał się słonej wody Zalewu Wiślanego. Kiedy usłyszał głos Bzdzisława, odwrócił się i chyba przydepnął sobie płaszcz pod wodą, bo zanurkował pod powierzchnię chłodnych wód Bałtyku.

- Miszczuuuuuu!!! – ponownie ryknął Bzdzisław i dokończył sepleniąc jak wcześniej – Ja mam tu dla tsiebie mój byzdyganek...

I pognał wywijając całą sakwą podróżną w kierunku komtura, który akurat wyłonił się spod fali.

- No i spokój – powiedział Krzesimir.

- Spokój – odparł Dobrowoj – Nie ma co się spinać, opalajmy się dalej.

- Bzdzichu! – krzyknął Krzesimir za oddalającym się kolegą – A zanim zdzielisz, to autograf weź!

-No... może w karczmie da się na okowitę wymienić – rozmarzył się Dobrowoj.

-E... nie dogoni – powiedział Krzesimir – Z sakwą? Nigdy.

I faktycznie. Jakby na potwierdzenie słów Krzesimira, Bzdzisław zaplątał się w swoja własną sakwę podróżną, i z okrzykiem niecenzuralnym zarył nosem w plażę. A był to rok 1463 kiedy to polska flota rozgromiła znacznie większą flotę krzyżacką na Zalewie Wiślanym.