RYTSERZE (Oblężenie Malborka 1457-1460)

Trójka rycerzy: Dobrowoj z Pyzdr, Krzesimir z Kalisza i Bzdzisław z 
Pierdogrzmotów siedzieli na wieży zamku w Malborku i oddawali się zabawie w grze w kości.

-Rzucasz Bzdzichu – powiedział Dobrowoj do miętoszącego kości w ręce kompana.

-Zaraz... zaraz – zżymał się Bzdzisław – trzy szóstki mi wyjść muszą, to jeszcze pomiędlić trochę muszę.

-Ostatnio jak kolega chciał cztery szóstki wyrzucić to tak pieprznął kośćmi, że jedna za basztę poleciała – zauważył Krzesimir – boleśnie kmiecia jakiegoś w oko godząc.

-Ja się z kmieciem godzić nie chciałem – zauważył Bzdzisław – zresztą ci kmiecie to zdrajcy.

-No i tu się z kolegą zgodzić musimy – powiedział Dobrowoj – gdyż podstępnie krzyżakom miasto oddali, którzy to zakonni nas teraz w oblężeniu, w zamku trzymają

-Ten piekielny burmistrz, Blume Bartłomiej im bramy otworzył – dodał Krzesimir – Jakbym go dorwał to bym mu kości porachował.

-A propos kości... to będę rzucał! – krzyknął Bzdzisław. Obaj jego kompani wykonali przysłowiowy pad płaski. I mieli rację, bo rzucone przez Bzdzisława kości, raczyły się odbijać od wszystkiego i przelatywać ze świstem nad ich głowami.

-No i jakieś szóstki wypadły? – zapytał Dobrowoj, nie podnosząc się z ziemi.

-Możliwe... ale trzeba by zejść na dół i sprawdzić – odrzekł zasmuconym głosem Bzdzisław.

-No i znowu młotek kości za wieżę wywalił – mruknął Krzesimir – i w co my teraz grać będziemy?

-Mam planszę do hnefatafl – powiedział Dobrowoj siadając na słomie, zalegającej podłogę wieży – tylko pionów nie mam... a nawet jakbym miał to by je Bzdzichu i tak wywalił na dół.

-Hne... hen... hnu... hne... że jak? – zapytał z zainteresowaniem Bzdzisław.

-Hnefatafl – odparł Dobrowoj – takie szachy wikingów... tam u nich za morzem, popularne bardzo.

-Hne... hne... – jąkał Bzdzisław.

-No dobra, ustalmy, ze nie mam żadnej planszy – zdenerwował się Dobrowoj.

-I może tak lepiej, bo nam się Bzdzisław zapowietrzy – odparł Krzesimir – Zresztą to skomplikowana gra i bez Wikinga z instrukcją, grać się nie da.

-A nawet bez dwóch Wikingów, bo są dwa rodzaje pionów – rzekł Dobrowoj.

-A skąd wziąć Wikinga? – zapytał Bzdzisław.

-Ze sklepu... – zaśmiał się Krzesimir – Zapytaj tych pod wieżą... może mają na sprzedaż jakąś... parkę Skandynawów z instrukcją gry w hnefatafl.

-Dobre... bardzo dobre Krzesimirze – również zaśmiał się Dobrowoj. Jedynym który się nie śmiał, był Bzdzisław, który biorąc słowa Krzesimira za dobrą monetę, wychylił się przez otwór strzelniczy.

-Eeee!!! – zaryczał – Tam na dole!!! Macie może dwóch Skandynawów z instrukcją?

-No młotek prawdziwy – powiedział Krzesimir łapiąc się za głowę.

-Bzdzichu... żartowalim jeno z tymi Skandynawami – powiedział Dobrowoj. Bzdzisław odwrócił się do kompanów.

-Mówią, że Skandynawów nie mają... – powiedział spokojnie Bzdzisław – Mają jednego Czecha i jakiegoś z Moraw, ale nie chcą ich dać

-Matko przenajświętsza – załamał ręce Krzesimir – pomyliłem się, to nie młotek... to młot większy od Karola Młota.

-Coś jeszcze krzyczą – powiedział Bzdzisław i wychyliwszy się za blanki, zaryczał – Czegooo?

-On na nas jakieś nieszczęście sprowadzi – powiedział Krzesimier – Jak mi Bóg miły.

-No może i tak być – potwierdził Dobrowoj – Więc nasuwa się pytanie, wciągnąć go do środka... czy tez popchnąć?

Ale nie zdążyli sobie na to pytanie odpowiedzieć, bo Bzdzisław sam się wycofał i usiadł na podłodze.

-Powiedzieli, że nie mają Skandynawów  ale w zamian nam kule przyślą – powiedział Bzdzisław – Podobno nadmiar mają czy coś... a nam się do gry przydać mogą...

-Na ziemię! – krzyknął Krzesimir. I miał rację. Bo po chwili huk się rozległ na dole i salwa z krzyżackich bombard przeleciała nad zajmowaną przez kompanów, wieżą.

-No i kretyn na nas ostrzał sprowadził – wysyczał nerwowo Krzesimir.

-Chcieliśmy mieć rozrywkę, to mamy – stwierdził Dobrowoj – A raczej... możemy mieć... jak któraś kula tu wpadnie.

-Chyba za duże do gry te kule – skonstatował Bzdzisław zerkając na zewnątrz.

-Łomie jeden... Krzyżacy nas z bombard ostrzeliwują – podniesionym głosem powiedział Dobrowoj – A ty myślisz, że nam kulki do grania chcą tu wrzucić?

-To nie do zabawy? – zapytał zdziwiony Bzdzisław.

-No proszę, zrozumiał – powiedział Krzesimir z pozycji leżącej, w której się wszyscy znajdowali.

-Nie... do... zabawy? – wydukał gniewnie Bzdzisław – To psubraty jedne, oszukali mnie.

-Się musieli natrudzić, by takiego omnibusa w pole wyprowadzić – rzekł ironicznie Dobrowoj.

-Ja im zaraz pokażę! – zaryczał Bzdzisław – Dajcie coś, to w nich ciepnę...

-No młotek totalny – stwierdził Krzesimir – Czym w nich rzucisz... wazonem?

-O! Wazon! – radośnie zakrzyknął Bzdzisław, dokonując tego epokowego, w jego mniemaniu odkrycia. Chwycił rzeczony wazon i bez namysłu wywalił za blanki. Ku zdziwieniu pozostałej dwójki, rozległ się gruchot tłuczonej skorupy i wystrzały ucichły.

-Nie wiem, czy wierzyć własnym uszom – powiedział Krzesimir, podnosząc twarz z zakurzonej posadzki – Ale słyszę ciszę.

-W co kolega raczył wcelować? – zapytał Dobrowoj, zerkając na Bzdzisława.

Bzdzisław ponownie wychylił się za mur i splunął w kierunku oblegających.

-Eeee!.. tam na dole – krzyknął – Kto dostał?

-Normalnie gość bez oporów – powiedział Dobrowoj.

-Rzekłbym opływowy – odparł Krzesimir – gdybyśmy w tych czasach znali już aerodynamikę.

-No fakt – odrzekł Dobrowoj – Nie znamy jeszcze.

-Morawiak – powiedział Bzdzisław, odwracając się do kolegów.

-To jakieś hasło? – zapytał Krzesimir – Czy kolega zna odzew? – dodał, patrząc się na Dodbrowoja

-Pustułka – zaryzykował Dobrowoj.

-Co pustułka? – zapytał Bzdzisław.

-Co Morawiak? – zripostował pytaniem Dobrowoj.

-W czubek hełmu dostał – odparł Bzdzisław – Ten Morawiak... a co pustułka?

-Ptak... – powiedział Krzesimir.

-Gdzie? – zapytał Bzdzisław, rozglądając się po zajmowanym przez nich pomieszczeniu.

-Nieistotne Bzdzichu, poleciał... – rzekł Dobrowoj – Ważniejszy jest ten Morawiak, bo to sam Bernard Szumborski, von Zinnenbergiem zwany... czyli po naszemu Bernardzik z Cynowej Góry.

-Rzekłbym ... Cynowy Bernardzik – zaśmiał się Krzesimir.

-Cy nowy... to bym nie powiedział – odparł Bzdzisław znów rzucając okiem z a mur. – On taki bardziej pognieciony teraz... szczególnie od góry... zresztą sami zobaczcie.

Rycerze wychylili się obok Bzdzisława. Faktycznie, krzyżak z kawałkami wazonu na hełmie, zataczając się, odchodził w kierunku obozu.

-I żebyś czerwonki dostał, łachu jeden – krzyknął za nim Bzdzisław

-No nie, z czerwonką bym nie przesadzał – powiedział Dobrowoj.

-A to czemu? – zapytał Krzesimir.

-Bo akurat Oldřich Červonka, to dowódca obrony naszego zamku – odparł Dobrowoj.

-A to nie, to honor zwracam – powiedział Krzesimir.

-Teraz będzie zwracał? – zapytał Bzdzisław

I tak w miłej atmosferze, potoczyła się dalsza dyskusja, zakończona omdleniem rycerza Bzdzisława, spowodowanym użyciem drugiego wazonu, stojącego w rogu wieży obronnej zamku w Malborku. I tak było przez 34 miesiące aż nie pojawił się król Kazimierz Jagiellończyk i nie odbił zamku z rąk krzyżackich. A to i w sam czas się stało, bo zapas wazonów na wieży się skończył.