STUDNIA

     Nad Suchą Wolą zapadał zmierzch. Nad Batysławowem, też zapadał zmierzch. Nad Magierami również. Zapadał zmierzch. Konkludując, w całej gminie robiło się ciemno i romantycznie. Ostatnie krowy wracały właśnie ku swym oborom, po całodniowy wylegiwaniu się na trawie. Szumiał wietrzyk, niosąc za sobą muczenia, porykiwania i inne odgłosy wiejskie. W tym rozregulowany silnik traktora, koncert koników polnych na łące za sadem i pokrzykiwania starej Waleniowej, która pokrzykiwała zawsze, bez względu na sytuację. Teraz też postanowiła sobie pokrzykiwać i nikt się temu nie dziwił. I było to całkiem normalne, swojskie i agroturystyczne. Bo i swoi, i letnicy znali i szanowali to pokrzykiwanie. I nawet już nie odwracali głów, aby wyszukać skąd pokrzykiwanie to dochodzi. Nie musieli, bo wiedzieli, że to Waleniowa sobie pokrzykuje. I tym razem więc, nie zwrócili uwagi na odgłosy dochodzące z jej obejścia. A szkoda, bo być może nie byłoby to ostatnie pokrzykiwanie Waleniowej, która w całkiem nieprzemyślany sposób podeszła do naprawy kołowrotu jej własnej, prywatnej studni. Przez pewien czas pokrzykiwała sobie jeszcze z dna studni, dodając swym pokrzykiwaniom nowej jakości, tworzonej przez echo, wodę i omszone cembrowiny. Ale nie trwało to zbyt długo. W końcu ucichło. I już tylko szum wiatru było słychać i trzepot skrzydeł zagubionej szarańczy wędrownej. Dzień kończył się jak zazwyczaj. Słońce zachodziło powoli za lekko pofalowane pola, by w końcu zamigotać kilkoma czerwonymi promieniami i skryć się za horyzontem. I nie było w tym zachodzie, ani w tym dniu, niczego nadzwyczajnego. No właśnie. Nie było. Więc o czym pisać? Dobra, to nie ma sensu. Kończymy. Waleniowa odeszła do lepszego świata, pozbawionego zdradliwych studzien, traktor zaparkował przed gospodarstwem a zagubiona szarańcza znalazła sobie partnera, dzięki biuru matrymonialnemu, kojarzącemu samotne i opuszczone szarańcze. Idylla. Oklaski.

Zebranie Rady Ministrów średnio zamożnego państwa o prostych granicach.

Premier – Szanowne Panie..

Minister Sportu – Pań nie mamy w Radzie

Premier – Jak to nie mamy?

Minister Sportu – No nie mamy

Premier – Ale mieliśmy? Dobrze pamiętam?

Minister Sportu – Tak, mieliśmy... Panią Minister Infrastruktury, Pieśni Niedzielnej i Studzien Głębinowych

Premier – I co z nią?

Minister Sportu – Utonęła

Premier – W morzu?

Minister Sportu – A czemu w morzu?

Premier – A tak mi przyszło do głowy bo moja kuzynka mieszka nad morzem

Minister Sportu – Moja w górach

Premier – A konkretnie?

Minister Sportu – 654 metry nad poziomem morza

Minister Transportu – Ja nie mam kuzynki

Premier i Minister Sportu (razem)- Utonęła?

Minister Transportu – Nie... czemu?

Premier – A jakoś tak... to zresztą nie istotne... wróćmy do naszej pani minister. Czy może mi pan wyjaśnić, jak to się stało, że zostaliśmy pozbawieni jej obecności?

Minister Sportu – Wpadła do studni

Premier – Do studni? A co ona robiła przy studni?

Minister Sportu – Próbowała naprawić kołowrót...

Premier – Kołowrót? To ona już nic lepszego nie miała do roboty?  A może to takie hobby jej było? Naprawa tych kołowrotów. Ja na ten przykład zbieram bobki szynszyli...

Minister Transportu – Bobki? Znaczy te...

Premier – Tak, te... dokładnie

Minister Transportu – To nie jest chyba całkiem normalne?

Premier – Kwestionuje pan hobby pańskiego szefa?

Minister Transportu – Ależ jakżebym śmiał... każdy ma jakieś hobby

Premier – Pan też? Jakie?

Minister Transportu – Znaczki... znaczki zbieram

Premier – Znaczki? Pocztowe?

Minister Transportu – No... nie, takie większe trochę...

Premier – Większe? Niech pomyślę...

(Przerwa na myślenie pana Premiera trwała 3 godziny i 24 minuty biorąc pod uwagę krótki wypad na siku i wypalenie kubańskiego cygara, a w zasadzie jego niedopałka)

W tym czasie w budynku spółki wodociągowej „Chlupot” trwa casting na nocnego stróża, mającego pilnować studni głębinowej, będącej oczkiem w głowie prezesa.

Przewodniczący komisji zwraca się do pierwszego chętnego.

Przewodniczący – Pana nazwisko?

Chętny – Moczydło... Ignacy

Przewodniczący – Ładne, nazwisko, takie wodne... czy pan śpi w nocy?

Moczydło Ignacy – Śpię

Przewodniczący – Następny!

(Wchodzi następny chętny do objęcia stanowiska)

Przewodniczący – Nazwisko?

Chętny II – Rapier Euzebiusz

Przewodniczący – Śpi pan w nocy?

Rapier Euzebiusz – No czasem się zdrzemnę...

Przewodniczący – Won!, Następny!!!

Rapier Euzebiusz – Ale ja...

Przewodniczący – Następny!!!

(Wchodzi kolejny chętny do objęcia stanowiska)

Przewodniczący (już poirytowany) – Nazwisko!

Chętny III – Licho Bogumił

Przewodniczący – Śpi pan w nocy? Ale prawdę mi tu proszę mówić!

Licho Bogumił – Ja?  W nocy? A gdzie tam. Widzi pan moje oczy?

Przewodniczący – No widzę... podkrążone jakieś...

Licho Bogumił – No właśnie, to od niewyspanie...

Przewodniczący – To nie śpi pan w nocy?

Licho Bogumił – Pewnie że nie, ani w nocy ani w dzień... Licho nie śpi

Przewodniczący – Idealny! Jest pan przyjęty!

Gdzieś w świecie równoległym gdzie wszystkie przyprostokątne, równe są 8/13 lewego boku studni życzeń, gdzie istnieje brawitacja która z grawitacją wspólnego nic nie ma. Gdzie w końcu, końca nie ma i mimo, że wszyscy na niego czekają, to na pewno nie przyjdzie, mieszkała sobie brzydka studnia. Krzywa była, cembrowinę z ubytkami miała, wody w sobie niewiele a i do tego cuchnącą paskudnie. I nawet mech studzienny, tak chętnie zamieszkujący studnie świata równoległego, w tym wypadku wymiękł, od kręgów betonowych się odczepił i runął w dół. Tak popełniając tradycyjne samobójstwo, którego popełnianie z kolei zagrożone było karą śmierci. Ale tylko w przypadku jeśli było udanym. Samobójstwa nieudane, oceniane były przez wyłonione z kręgów elity jury. Jury przyznawało punkty, samoprzylepne słoneczka i talony na pobyt w solarium „Popiół i Popiołek”. Nasza studnia liczyła na przybycie jury, ekip telewizyjnych, prasy i gapiów wszędobylskich, ale niestety mech dał plamę i się zabił. A mogło być tak pięknie. Popularność, nagrody, hołdy. Życie studni mogło się odmienić. A tak? Pozostało stać jej na zadupiu, rozpylając wokół zaduch straszliwy. I stała by tak po dziś dzień gdyby nie zdarzenie o którym nie opowiemy, bo trwałoby to zbyt długo i w sumie opowieść wcale nie byłaby zajmująca i ciekawa. Za to warto wspomnieć o efekcie wzmiankowanego zdarzenia. Nasza brzydka studnia po prostu się zawaliła. Runęły dreny, grzebiąc pod swym ciężarem kołowrót, łańcuch i emaliowane wiaderko z myszką mickey. I oczywiście smród straszliwy. To niecodzienne zdarzenie spowodowało absolutne zaskoczenie na twarzy Waleniowej, która pojawiała się przy studni we wszystkich światach równoległych pisanych przez „ch”. Ale tylko tutaj, Waleniowa stanęła zaskoczona faktem, że nie może wpaść do studni i pokrzykiwać. I smutek na jej twarzy się odmalował. A i pewnie łezka jakowaś po spracowanych licach pociekła. I nie pozostało Waleniowej nic jak tylko odbiec w pląsie. I odbiegła ku najbliższej studni, a potem ku następnej i jeszcze jednej. Ale wszystkie były już zajęte i z ich wnętrza dobiegały pokrzykiwania. I śmierć przestała już mieć sens. A co to za śmierć, która nie ma sensu?

Premier – No myślałem trochę o tych większych znaczkach, ale nic nie wymyśliłem...

Minister Transportu – Drogowe znaczki

Premier – Aaa... o te chodzi, a jaki pan ostatnio zebrał?

Minister Transportu – „Droga bez wyjazdu”

Premier – Cos mi się z taką drogą kojarzy...

Minister Transportu – Serio?

Premier – Taak... ostatnio jak jechałem do ministerstwa ... to kierowca mnie skrótem chciał tam doprowadzić... ale się okazało, że to właśnie taka droga bez wyjazdu była... tylko jakiś matoł znak ukradł...

Minister Transportu – Eee... a jaka to ulica była?

Premier – Buraczana?

Minister Transportu – Bu... bu... buraczana?

Premier – A kolega coś wie na temat zniknięcia tego znaku?

Minister Transportu – Bu... bu... absolutnie dementuje takie plotki

Premier – Przyznać mi się tu, ale to zaraz!

Minister Transportu – To nie ja, to nie ja... tak to ja... nie, to nie ja...

Premier – No to mamy w ministerstwie wakacik...

Minister Sportu – To koniec? Nie było słowa o studni.

Premier – Jak nie, jak właśnie było

Minister Sportu – Ano tak, faktycznie.