KURT

Idąc do sklepu po chleb i kiszone ogórki, napotykam Kurta siedzącego na ławce. Nic dziwnego więc, że przysiadam koło mojego najlepszego przyjaciela.

-Wiesz co jest najgorsze w samotności? – pyta Kurt na powitanie.

-Hmm... że się jest samemu? – odpowiadam pytaniem.

-Nie – mówi Kurt i spluwa na trotuar – Najgorsze jest to, że nie ma komu sprawić bólu, smutku i do łez doprowadzić.

-A Mieciowi z drugiego piętra? – pytam

-Ale mnie chodziło o kogoś bliskiego – mówi Kurt, zerkając na mnie. – Na kogoś, kto jest przy Tobie, komu na Tobie zależy... takim osobom najlepiej sprawia się ból.

-Myślę, ze Miecio nam na razie powinien wystarczyć – odpowiadam

-Miecio to substrat – odpowiada Kurt – Takie placebo Mieciowe...

-Z braku laku i placebo lekiem na każde zło – mówię spoglądając na balkon drugiego piętra.

-Ale czy Miecio wie? – pyta Kurt – Czy wie, że jest zastępstwem naszych matek, ojców, żon i dzieci?

-Nie wiem czy wie – mówię spokojnie – Można się go zapytać...

-Miecio !!! – ryczy Kurt. Na balkonie pojawia się rudy chłopczyk w okularach.

-Mieciooo... – kontynuuje Kurt – Twoja stara szuka trufli w lesie !!!

Rudy chłopczyk z płaczem ucieka z balkonu.

-Eee... cienkie to było – mówi Kurt

-Cienkie... – odpowiadam – mogłeś powiedzieć, że czesze kotlety.

-Mogłem – odpowiada Kurt i wstaje – Do dupy z samotnością.